دانشنامه نی‌ریز و دفاع مقدس

نوشته‌ها

اسماعیل، چون اسماعیل ابراهیم (ع) فدا شدن درراه معشوق را عالی‌ترین مقام انسانیت می‌دانست و شهادت را بهترین مسیر تکامل برای انسان. او که سال ۱۳۴۸ در روستای مشکان، میان خانواده‌ای مذهبی و متدین دیده به جهان گشود. دوران کودکی را در کنار پدر و مادر به‌خوبی سپری کرد؛ اما به علت مشکلاتی که داشت، نتوانست به مدرسه برود و علم و دانش بیاموزد.
اخلاق نیکو و ایمان راستین وی او را از دیگران متمایز می‌ساخت، به‌طوری‌که در تمام عمر پربرکت وی کسی آزار و اذیتی از او ندیده. به اقرار دوستانش دارای خلق‌وخوی بسیار عالی بود و همیشه خونسرد و به‌ندرت عصبانی می‌شد. به پدر و مادر خود بسیار احترام می‌گذاشت و اوامر آن‌ها را خاضعانه انجام می‌داد.
شهید علاقه شدیدی به امام و دیدار ایشان داشت. در اوج پیروزی انقلاب اسلامی در تظاهرات و راهپیمایی‌ها فعالانه شرکت می‌کرد و پس از پیروزی انقلاب به عضویت بسیج درآمد. قبل از آنکه به جبهه برود، سنت پیامبر (ص) را به نیکی انجام داد و ازدواج نمود. حاصل آن وصلت نیکو،‌ یک فرزند پسر هست که از وی به یادگار مانده است.
آخرین پیام شهید این بود:
«من به جبهه می‌روم و به شهادت می‌رسم ولی به جوانان عزیز و نیرومند کشور توصیه می‌کنم که تا خون در بدن دارید امام امت را تنها نگذارید».
هنگام اعزام به جبهه، عشق به مبارزه و حق‌طلبی روحیه فوق‌العاده‌ای را در او ایجاد کرده بود و چهره‌اش از شوق درک وصال یار چون خورشید نورانی می‌درخشید. درحالی‌که از شوق در پوست خود نمی‌گنجید. به مادرش گفت: «من می‌روم و امیدوارم که شهادت نصیبم شود هر چه شما محبت دارید به همسر و فرزند من بکنید. شما و همسر و فرزندانم را به خدا می‌سپارم. در تمام‌کارها به خدا توکل کنید».
اسماعیل، در تاریخ ۱۳۶۵/۱۰/۱۹ در عملیات کربلای ۵ در جبهه شلمچه حضور یافت و دلاورانه راه نفوذ دشمن را سد کرد. آنگاه‌که نگاهش در نگاه یار گره خورد بی‌درنگ پرواز را بر ماندن انتخاب و به‌سوی آسمان پر کشید. پیکر پاکش را در گلزار شهدای مشکان به خاک سپرده‌اند.

روحش شاد و نامش جاودان

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: