دانشنامه نی‌ریز و دفاع مقدس

نوشته‌ها

غلامحسین، دومین کبوتر عشق و مهربانی بود که در تاریخ ۱۳۵۲/۲/۱۰ با گشودن چشمان خود به دنیای خاکی، عطر دل‌انگیز مهربانی را در کوچه‌باغ‌های باصفای مشکان پراکند و قلب خانواده مذهبی و زحمتکش خود را شادمان ساخت. کودکی را با طراوت و شادابی پشت سر نهاد و دوره ابتدایی را در مدرسه شهید آیت مشکان آغاز کرد. در دوران تحصیل، شاگردی ممتاز بود و پرتلاش. باوجود اینکه هنوز به سن تکلیف نرسیده بود ولی نماز و روزه را به‌جا می‌آورد و در جلسات مذهبی شرکت می‌کرد و با صوت خوش خود مؤذن مسجد بود و ندای الوهیت را سر می‌داد. از زمانی که انقلاب پیروز شد، عکس امام خمینی (ره) را همیشه به همراه داشت و عاشقانه از وی یاد می‌کرد. برادرش علیرضا سال ۱۳۶۳ در جبهه‌های نبرد به شهادت رسیده بود و او در پی آن بود که اسلحه بر زمین مانده برادر را به دوش بکشد و جای او را در سنگر دفاع پر کند. هر جا که می‌رسید از جبهه می‌گفت و از شهادت می‌سرود. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی سنگر مدرسه را رها کرد و وارد حوزه علمیه امام مهدی (عج) شد. حدود شش ماه مشغول به تحصیل بود که تصمیم گرفت علی‌رغم سن کم به فرمان امام و مقتدای خود لبیک بگوید و عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شود. با تغییر تاریخ تولد در شناسنامه‌اش، برای اولین بار در تاریخ ۱۳۶۶/۱۰/۷ از سوی بسیج عازم جبهه شد و به گردان کمیل پیوست. ۱۳۶۶/۱۱/۲۰ از ناحیه پای راست زخمی شد و به زادگاهش بازگشت. هنوز بهبودی کامل نیافته بود که دوباره ۱۳۶۷/۱/۱۶ راهی جبهه شد و پس از یک ماه حضور در عرصه‌های نبرد به آغوش خانواده‌اش بازگشت. برای سومین بار ۱۳۶۷/۳/۷ عازم میدان‌ها نبرد شد و در عملیات بیت‌المقدس ۷ در منطقه شلمچه شرکت کرد. ۱۳۶۷/۳/۲۳ در حالی که مردانه علیه دشمن می‌جنگید،‌ پیکر چون گُلش از تیر کین صدپاره شد و شاهد مقصود را در آغوش کشید. پیکر پاکش پس از شش روز همراه با پیکر هم‌رزم صمیمی‌اش، شهید جعفر سجادیان به نی‌ریز منتقل و پس از تشییع در زادگاهش در گلزار شهدای مشکان به خاک سپرده شد.

روحش شاد و یادش گرامی باد

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: