دانشنامه نی‌ریز و دفاع مقدس

نوشته‌ها

آقای دکتر جمشیدی در مورد مقاومت‌، ایثار و از خود گذشتگی رزمندگان مجروح‌، خاطراتی نقل می کند از جمله اینکه‌:

در عملیات فاو بود که من ۴-۵ مجروح دیدم که اینها در حال شهادت بودند‌ و باید عمل می شدند. ابتدا آنها را احیاء کردند و لحظه‌ای که می خواستند آنها را احیاء کنند،‌چون لباسهایشان را سریع پاره می‌کردند که راحت بتوانند قلب را ماساژ دهند‌، دیدم این رزمنده‌ها یا یک دست ندارند یا یک پا‌. یعنی دست و پای مصنوعی داشتند و اینها کسانی بودند که در عملیاتهای قبلی دست و پایشان قطع شده بود. اما مجددا" به جبهه آمده بودند و در عملیات شرکت کرده بودند و این حاکی از این بود که بچه‌ها تا کجا ایستاده اند‌.... یا اینکه یک شب مجروحی را آوردند جلو اتاق عمل که پایش از ناحیه ران قطع شده بود. با همین حال نشست و نمازش را خواند و با وجودی که در نوبت اتاق عمل بود‌، نماز اول وقتش را ترک نکرد‌.... در عملیات فاو نقاهتگاهی داشتیم که مصدومین شیمیایی آنجا بودند. نزدیک صد نفر از مصدومین شیمیایی آنجا بودند. روی چشم همه اینها تاول زده بود‌. در شب سه شنبه ( چها رشنبه شب ) آنها با وجودی که چشمهایشان بسته و شدیدا" آسیب دیده بود دعای توسل گذاشتند و با یک حال و هوای خاصی مشغول دعا بودند‌. یک عارضه‌ای که در کتابهای روانپزشکی و در مورد جنگ معمولا"می نویسند، این است که سربازان در جنگها پس از مدتی خود را به تمارض می‌زنند تا به طریقی به عقب برگردند‌. ما در جنگ تحمیلی این مطلب را به عکس می دیدیم‌! یعنی خیلی از مجروحان به محض درمان حتی آنانی که نیاز به ادامه استراحت داشتند، به خط مقدم برمی‌گشتند. در عملیات فاو نزدیک ۲۰۰۰۰ مجروح شیمیایی داشتیم‌، حدود ۱۹۰۰۰ نفر اینها با داد وفریاد برگشتند به جبهه. خیلی وقتها مشکل ما این بود که چطور مجروحان را متقاعد کنیم که باید بستری باشند و استراحت کنند‌.
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: