زندگینامه جانباز حسین خاوندی: : دانشنامه دفاع مقدس نی‌ریز

فهرست دانشنامه دفاع مقدس

نوشته‌ها

به قلم خودش

اینجانب حسین خاوندی فرزند محمد، در تاریخ ۲۰/۲/۱۳۴۶ در خانواده‌ای مذهبی در شهرستان نی‌ریز متولد شدم. دوران کودکی را در محیط گرم خانواده در بین خواهران و برادرانم سپری کردم. با توجه به این که پدرم در تشکیلات مذهبی مساجد شرکت فعال و نمایندگی نشریات مذهبی مانند مکتب اسلام را بر عهده داشت‌، یکی دوبار در زمان طاغوت تحت تعقیب قرار گرفتند. گاه‌گاهی عوامل حکومتی مشکلاتی را برای خانواده ما به وجود می‌آوردند که انعکاس این مشکلات در خانواده کاملا" مشهود بود. اوج این مشکلات سال ۱۳۵۳ بود. یعنی زمانی که عده‌ای از عوامل حکومتی تحت عنوان صوفی‌گری فعالیتهایی را در این شهرستان آغاز کردند. با رهبری روحانیت و بسیج عمومی مردم در شهرستان، باعث شد که این گروه نتوانند جای پایی در این شهرستان پیدا کنند. ولی این امر به تبعید عده‌ای از مذهبیون انجامید که پدر اینجانب را نیز به مدت ۶ ماه به شهرستان مراغه تبعید کردند. ‌بنده با خانواده همراه ایشان بودیم. دوران دبستان را در مدرسه فرهمندی، دوره راهنمایی را در مدرسه ولیعصر(عج) و دوران دبیرستان را در مدرسه شهید بهشتی گذراندم. برای اولین بار در سال ۱۳۶۰ به جبهه رفتم و به خاطر کمی سن، مشکل اعزام و ثبت نام را داشتم به همین خاطر با کمک یکی از دوستان شهیدم به نام مسیح بهرامی اقدام به دست کاری در تاریخ تولد فتوکپی شناسنامه‌ام نمودم. برای اولین بار به کردستان اعزام شدیم. به مدت چهارماه در ارتفاعات شهر پاوه و نوسود مستقر بودیم. فصل سرما و بارش برفهای سنگین و بسته شدن راهها و مشکلات آنجا از جمله مواردی است که هیچگاه از خاطرم محو نمی شود. زمستان سال ۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۵ در مرحله سوم عملیات از ناحیه هر دو پا به شدت مجروح شدم. این در حالی بود اکثر نیروهای گردان کمیل یا شهید و یا مجروح شده بودند. مدت ۴ ماه در یکی از بیمارستانهای تهران بستری بودم. در حالیکه هنوز یکی از پاهایم در گچ بود مجددا" به جبهه برگشتم و جالب این بود که در زمستان ۱۳۶۶ در سالگرد زخمی شدنم درست در همان محلی بودم که سال قبل مجروح شده بودم.‌ در نهایت پس از انجام عملیات بیت المقدس ۷ و پذیرش قطعنامه، ناباورانه با خاک مقدس جبهه‌ها وداع کردیم و هنوز پس از گذشت سالها در حسرت لحظه لحظه آن دوران که چه زودگذر بود می‌سوزیم و می‌سازیم.