دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

      وى از عالمان و عارفان سده هشتم و نهم هجرى قمرى بود.
     سیدجلال الدین در شیراز به دنیا آمد و در همانجا نشو و نما یافت. تاریخ دقیق ولادت او دانسته نیست امّا با توجه به شرح احوالش مى‏ بایست در اواسط سده ۸ ه . ق. ولادت یافته باشد. او علوم و معارف دینى را نزد پدرش و دیگر عالمان و دانشمندان آن زمان به انجام رساند.
     سیدجلال ‏الدین و دو برادرش احمد و محمد، در حدود ۷۷۸ ه . ق. از استادان خود اجازه دریافت کردند و در آن دوره در شمار بزرگان علم و معرفت بودند. او پس از تکمیل تحصیلات خود، به تدریس و تعلیم اشتغال ورزید.  از جمله شاگردان وى می‏توان نوه دخترى وى، ابوعبیداللّه علاءالدین محمّد، و طاووسى  را نام برد. طاووسى در سال ۸۲۷ ه . ق. از او اجازه دریافت کرد.
     او علاوه بر کسب علوم و معارف دینى، به عرفان و تصوف نیز تمایل یافت و به طریقت عرفانى احمدیه  پیوست. طاووسى درباره او گفته است: «کان یتزیا بزى الاحمدیه و له معارف لطیفه».
    سیدجلال‏ الدین از شیراز به نیریز هجرت کرد. تاریخ هجرت او دانسته نیست، ولیکن مى ‏بایست در نیمه اوّل سده ۹ ه . ق. بوده باشد. او سرانجام در نیریز وفات یافت و در همانجا به خاک سپرده شد. سال وفات او بر سنگ مزارش، هشتم ربیع الثانى سال ۸۴۰ ه . ق. نوشته شده است.
    آرامگاه او هنوز پابرجاست و در ضلع شمال غربى مسجد امام حسن (ع) نیریز واقع است. بر سنگ مزار او که هنوز باقى است - امّا متأسفانه شکسته شده - عبارات زیر نوشته شده است: «منهاج اجله المقربین و معراج ادله المحبّین قطب الاقطاب و لب الالباب، ناصب رایات المحمدیه و رافع الاعلام الاحمدیه خاص خواص حضره الاله و المقرب الى جناب مولاه الشیخ جلال الحق و الحقیقه و الدین، عبداللّه، اعلى اللّه درجته و اسناه و افاض علیه من الفیض الاقدس ... فى الثامن من آخر الربیعین سنه اربعین فثما نمأه ».
    علاوه بر آن، در آن آرامگاه، سنگ مزارهایى از فرزندان او موجود است که در مباحث بعدى به ذکر آن خواهیم پرداخت ؛ همچنین الواحى که بر آنها آیات قرآن، و عباراتى عربى در تعریف و تمجید سیدجلال‏ الدین، حک شده، موجود است .
    بر سر درِ آرامگاه او که چند سال پیش تعمیر شد، عبارات زیر نوشته شده است:
بسم اللّه الرحمن الرحیم
السلام علیک ایّها الشّخص الشریف الطاهر الکریم یابن رسول اللّه و رحمه الله و برکاته
     این مکان محل مرقد شریف سیّد جلیل القدر امامزاده سیّد جلال الدین عبداللّه از فرزندان زین ‏العابدین (ع) مى‏باشد .
    از جلال الدین عبداللّه دو دختر به نام مریم و خدیجه، و سه پسر به نامهاى شهاب الدین احمد، جمال الدین محمد و سعدالدین على باقى ماند. دخترش مریم به همسرى پسر عموى پدرش، ابوبکر عفیف الدین محمد بن نورالدین محمد در آمد، که از جمله فرزندان او، ابوعبیدالله علاءالدین محمد  بود، که در ادامه به شرح احوال وى خواهیم پرداخت. شرح احوال شهاب الدین و جمال الدین نیز پس از این خواهد آمد. امّا اطلاعات ما درباره سعدالدین على، منحصر به مطالبى است که بر سنگ قبر او نوشته شده است. او در سده ۹ ه . ق. مى‏ زیسته و در تاریخ شوال ۸۴۲ ه . ق. یعنى دو سال بعد از فوت پدرش وفات یافته است. او را در کنار پدرش به خاک سپردند.
بر سنگ قبر او عبارات زیر نوشته شده است:
الواصل الى رحمه اللّه و عفوه ان شاء اللّه الامور سعدالملّه و الدین على بن شیخ مشایخ الاسلام قدوه اولیاء اللّه فى الانام جلال الملّه و الدین عبداللّه اعلیت درجاتهما قضى نحبه فى العشر الاخیر من شوال سنه اثنتین و اربعین فثما نمائه اللّهمّ اغفرهما آمین
    همچنین لوحى در آنجا موجود است که متعلق به خدیجه دختر جلال الدین عبداللّه است و عبارت زیر بر آن حک شده است:
«توفیت المرتضاه العظمى سمیه سیده‏النساء خدیجه الکبرى ابنه شیخ مشایخ الزمان جلال‏ الدین»
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: