دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

 صفیرالعارفین: قصیده ‏اى است عرفانى درباره عشق که ضمیمه قصیده عشقیه ـ در فاصله اشاره هفتم و هشتم ـ آمده است. قطب‏ الدین در قصیده عشقیه ـ قبل از صفیرالعارفین ـ اشاره کرده است که صفیرالعارفین را در هنگام بیخودى و سکر در عشق حق و در حال جذبه الهى سروده است. لذا با توجه به تاریخ به نظم در آوردن قصیده عشقیه ـ در سال ۱۱۴۵ ه . ق. ـ مى‏ بایست صفیرالعارفین را اندکى پیش از آن تاریخ به نظم آورده باشد.
کما نظمت صفیرالعارفین لدى                     بسکرى بصهبآء عشق صادق صدقا
بینت فیه البراهین الّتى سطعت                   بنور سیّد اهل الفقر اذ شرقا           
    اتلو علیکم بیانا منه کى تجدوا                  معنى تغیّر حالات الّذى [الّتى] عشقا  
   در آغاز این منظومه گفته است:
     هذه ابیات من کتابى المسمّى بصفیرالعارفین ذکرتها فى هذه القصیده تبصره للسالکین .
    با توجه به اشاره خود قطب ‏الدین به نظر مى ‏رسد که منظومه صفیرالعارفین به صورت اثرى مستقل و مفصّل بوده است. او در این منظومه به بحث درباره عشق مى ‏پردازد و از تسلط عشق و تجلیات آن بر عاشق سخن به میان مى‏ آورد.
العشق نور الّذى بالفقر یفتخر                        و کل نور بتلک الشمس ینسفر
العشق شده حبّ اللّه لیس سوى                   معناه مقصدنا و القصد معتبر
طاعات اعداء اهل العشق قد حبطت                 و لو بزمزم بل بالکوثر اطّهّروا
لانّها من لباب الحبّ خاویه                              و هى القشور له و اللّبّ یدّخروا
و کل من لم یذق لم یدر وا اسفا                   على الّذى قلبه اعمى فیهتور        
      من کان فى هذه اعمى بباطنه               ففى القیامه اعمى ماله خبر    
 از آنجا که این منظومه ـ یا بخشى از منظومه ـ ضمیمه قصیده عشقیه آمده، نسخه‏ هاى متعددى از آن در دست است که ذیل معرفى نسخه ‏هاى خطى قصیده عشقیه به آن اشاره خواهیم کرد .
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: