دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

 پرده برفکند از چهر، آفتاب نورانى              زد به بام چارم چرخ، نوبت جهان بانى
بر قلمرو آفاق، زد صلاى سلطانى                هدهد صبا افراشت، پرچم سلیمانى
 
بلبل سحر برداشت، پرده نوا خوانى
 
آفتاب عالم تاب، شد به خشک و تر تابان         برّ و بحر و کوه و در، جمله در برش یکسان
شد به جمله ذرات، نوربخش و زر افشان             دست او نمایان ساخت، فیض قادر سبحان
 
بسکه زر نثار آمد، چون سحاب نیسانى
 
شاه باختر امروز، رونقى دگر دارد                 رونقى دگر امروز، شاه باختر دارد
ذوالفقار حیدر را، بسته بر کمر دارد              چتر شاهى اندر مشت، تاج زر به سر دارد
 
بر جهانیان دارد، دست او زرافشانى
 
بر طلیعه خورشید، بین هدایتى دیگر               از پى جهانگیرى، بسته رایتى دیگر
رایت جلالش را، هست رایتى دیگر                  آستین زده بالا، با کفایتى دیگر
 
تا کند ید و بیضا، همچو پور عمرانى
 
زد قدم به فیروزى، در جهان شه ذى جود            آیت الله اعظم، حجه اللّه موعود
فرّ داور دادار، نور ایزد معبود                زیبد ار فرو کوبد کوس اننّى موجود
 
بر جهانیان خواند، خطبه جهانبانى
 
شاهد حجاب غیب، اینک آشکارا شد             آفتاب رخسارش، فاش و نور بخشا شد
پرده دار لاریبى، بى‏ حجاب پیدا شد              بازوى ید الهى، زآستین هویدا شد
 
تا کند به دهر اعلان، محکمات قرآنى
 
رکن اعظم توحید، حکم محکم قرآن             قطب محور ایجاد، روح عالم امکان
هیکل جهان را جان، بر جهان جان جانان               مظهر هویت را، هان ظهور او برهان
 
از صفات او اثبات، ذات پاک یزدانى
 
قائم به حق مهدى، صاحب الزمان و العصر               کوکبش نجوم فتح، موکبش لواى نصر
کبریا رداآمد، بر قد رسایش حصر                     واجبى جلالش را، شد قباى امکان قصر
 
واجبى کجا گنجد، در لباس امکانى
 
از جبین او طالع، فر ذوالجلال آمد                    از جلال او ساطع، ایزدى جمال آمد
از جمال او لامع، نور لایزال آمد                   لایزال انوارش، فرد و بى ‏مثال آمد
 
بى‏ مثال و بى‏ مثل است، وجه رب سبحانى
 
شهریار هفت اقلیم، شهسوار نه افلاک                     پور راکب دلدل ، نسل سید لولاک  
کى کند خرد هرگز، کنه ذات او ادراک                         او خمیره آدم، آفریده ز آب و خاک
 
او نهاد کرّمنا در نهاد انسانى
 
داور ملک دربان، خسرو فلک خرگاه                      شاه لامکان جولان، ماه آسمان درگاه
تاجدار کیهان تخت، شهریار کیوان گاه                   تاج بخش گردون رخش، حکمران والا جاه
 
فرّ بخت سلطانى، زیب تخت خاقانى
 
شاه خطه لاهوت، شد به عرصه ناسوت                       شد به عرصه ناسوت، شاه خطه لاهوت
پرده در عیان آمد، از حجب شه لاهوت                 از شعاع رخسارش، عقل دوربین مبهوت
 
وجهه هو الباقى، غیره هو الفانى
 
اى شهى که در انظار، آخرین امام هستى                  بر قوامت کونین، اولین قوام هستى
وه ز پاکى گوهر، فخر باب و مام هستى                   دفتر الهى را منشى نظام هستى
 
با شروط قانونى، با قیود عرفانى
 
سرورا منم «عمان»، کز تو بحر عمانم                در صف ثناخوانان، کمترین ثناخوانم
بر بخوان انعامت، ریزه خوار احسانم               نک ز نطق گوهربار، رشک ابر نیسانم
 
زیبدار فشانم دست، برلئال عمانى
 
تا جهان بود خوانت، ملجأ جهان بادا                       در کمند فرمانت، با زمین زمان بادا
زیر سم یکرانت، فرق فرقدان بادا                              فرش سطح ایوانت، نطع  آسمان بادا
آستانه‏ ات بادا، قبله مسلمانى
 
 
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: