دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

تو اى امام به حق، آفتاب ایمانى                              جهان جان و به جان جهان جهانبانى
گرفته نور جمال تو شرق و غرب جهان                       به چشم شب پره چون آفتاب پنهانى
که گفت شخص تو پنهان بود ز پرده غیب                        که بى‏حجاب نمایان چه مهر تابانى
تو آشکارترى زآفتاب و منکر تو                                نگون به تیه  ضلالت، ز جهل و نادانى
ز نکهت سحرى بلبلى شود سر مست                               که دیده دوخته بر تو گل گلستانى
رسد چگونه شمیم سحر، به شامه بوم                          که سر نهاده به پر، داده دل به ویرانى
کجا نماید احساس، کور مادر زاد                              ضیاء و روشنى ماهتاب نورانى
مه چهارده در نیمه شب به فصل بهار                            فرح فزاست به روشندلان روحانى
شها، مها، ملکا، داورا، جهاندارا                                که زیبدت به سوى اله تاج سلطانى
نهاده بر در دولت، سراى شاهى تو                               سرنیاز سلاطین انسى و جانى
چو زد وجود ذوى الجودت اننّى موجود                            شدند جمله ایجاد، در برت فانى
تویى که نوبت انى انا الله ار کوبى                       تویى که خطبه انى انا الحق ار خوانى
عموم جن و بشر، روح و جسم و ملک و ملک                      جمیع نفس و جماد و نبات و حیوانى
ز ساکنین سماوات تا اماکن ارض                           همه ز صالح و طالح، ز عالى و دانى
تمام، هم دل و هم رأى و هم زبان گویند                    به حقّ حق که تو حى قدیم سبحانى
به روز رزم، سرافکن چو برق جان سوزى                        به گاه بزم، زرافشان چو ابر نیسانى
تویى که از دم جان بخش و روح ایجادى                        تویى که از کف زرخیز آفت کانى
به مهر باغ جنان و به لطف آب حیات                      به قهر، باد خزان و به خشم، طوفانى
به چهره، مهر منیر و به نفخه، بوى عبیر                   به وقعه، شیر هژبر و به حمله، ثعبانى
میان واجب و ممکن، تفاوت آمد و تو                        نه واجبى و نه ممکن، هم این و هم آنى
منت ندانم واجب همین قدر دانم                           نه واجبى و تو بیرون ز حد امکانى
هر آنکه خواست برد ره به کبریائى تو                              ز برق غیرت یکباره‏ اش بسوزانى
پى ثبوت وجودت به کشور ایجاد                                  اگر که خصم بخواهد دلیل و برهانى
مهیمنا من فرتوت، بنده «عمانم»                               که مى‏زنم به ولایت دم از ثناخوانى
مرا چه مایه که در جرگه ثناخوانان                            دهم به روز ثناخوانى و سخن دانى
اگر چه مور ضعیفم، ز یمن همت تو                                مرا رسد که کنم دعوى سلیمانى
برفت عمر گرانمایه و جوانى و مال                             بماند مفلسى و پیرى و گرانجانى
ز فیض عام تو هستم امید وار همى                            که بارد ابر عطایت به کشته بارانى
هماره تا که صدف پرورد درّ لالا                                 ز رشحه قطرات سحاب نیسانى
ز رشحه کرم و ابر رحمت تو رساد                               به دوستان صدیقت لئال «عمانى»
 
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: