دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

به عهد شه نامور ناصرالدین                      خدیو فلک کاخ ناهید هندو  
شه بهمن اورنگ وبهرام صولت                     منوچهر چهر و فریبرز بازو
به بزم کیومرث و رزم سکندر                   به عزم فلاطون و حزم ارسطو  
 قَدَر هم عنائى  که هنگام هیجا                   زند با قضاپنجه هر دم به نیرو
 نه باسهم او سهمى از سهم رستم                  نه با برز او بیمى از برز برزو
 سلیمان بساطى که بر در گه او                    بسایند همواره دیو و پرى رو
هلاکو تهمتن که در روز رزمش                   چومستعصم آید هلاک از هلاکو
 زتیغ کجش راست شد کار چو ماق                  که کج نیست در ملک جز تیغ ابرو
زپس جمع شد خاطر خلق از وى                     نبینى پریشان به جز تار گیسو
 چنان ملکش از رهزنان گشت خالى                که رهزن نباشد به جز چشم جادو
ملک خرمن نعمتش گر بسنجد                شود خوشه پروین و مه چون ترازو
هزارش بود بنده بر او چو ارغون                 هزارش بود برده در بر  چو منکو
وزد گر سمومى زقهرش به گلشن                 ز سورى رود رنگ واز ضیمران بو
خدیوى که با صیت انصاف و عدلش                 نهد بیضه درچشم شهباز،تیهو
در ایام شاهى چنین کز عدالت                        ز نوشیروان شد فزون‏تر به برغو
ز خان امین الرعایا  روان شد                         به بیغوله وادى یکى رود آمو
       چه خان جوان بخت کز بخت بخشش                  زمه تا به ماهى گرفته است ماژو
مسیب  نژادى که هندى حسامش                  زند شعله در خرمن جان بدخو
        ز باران تیرى که بارد زشستش                        تن خصم گردد مُشبّک چو مازو
        در آن دشت بى‏آب چون آب کوثر                       روان کرد نهرى چونهر قراسو  
            چه نهرى که آبش بود آب کوثر                        چه کوثر که هر قطره‏ اش درّ و لؤلؤ
             از آن پس بنا کرد باغى چو جنت                         که در وى خرامان بود سرو دلجو
            چه باغى که از طیب آب وهوایش                           چو خرما رطب آورد شاخ ناژو
چه باغى که هر سبزه‏اش گر زند                پرشود پر طاوس پر پرستو
    چه باغى که از حسرت مشک بیدش             دل مشک خون است در ناف آهو
     چه باغى که آبش به هر زخم، مرهم           چه باغى که خاکش به هر درد، دارو
        تن مرده را روح بخشد چو عیسى                  نسیم شمالى که آید از آن سو
         در آن باغ افکند کاخى که هردم                زند تکیه بر چرخ و بر عرش پهلو
          چه کاخى که تصویر زاغ ار نگارى             به دیوارشْ گردد چو طوطى سخنگو
       چه کاخى که در پیشگاهش ز رفعت                بود گنبد چرخ گردنده چون گو
     چه کاخى که گر خسروان، کاخ دیدى             نبردى دگر نام شیرین و مَشْکو
        به تعظیم این کاخ ،کاخ خَوَرْنَق                    دو تاکرده پشت و خم آورده زانو
      حسن کردش آباد و موسوم کردش                  به نام محمدحسن خان (چه )نیکو
      جهان چون جوانى که بینى به رزمش                 فزون تر ز سام نریمان به نیرو
      الا تا بود بحر، اندر تلاطم                                الا تا بود چرخ، اندر تکاپو
      بماناد جاوید، این قصر دلکش                             من الله ادعو الى الله ارجو
               "شهابش" به تاریخ اتمام گفتا                       زدى طعنه این قصر بر قصر مینو
            بر خواجه هر چند خوارم ولیکن                   سرودم به مدحش سخن همچو خواجو
 
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: