دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

نگفتم پامنه در عشق بازى                  که جان و سر در این سودا ببازى  
نگفتم اول عشق است زارى                نگفتم آخر عشق است خوارى  
نگفتم درد بى درمان بود عشق                   نگفتم آتش سوزان بود عشق  
نگفتم شادمانى نیست در عشق            به جز سوز نهانى نیست در عشق  
نگفتم عشق را سوز و گداز است          نگفتم حسن را سرمایه ناز است  
نگفتم عشق را راهى است باریک                ز مویم روز عشاق است تاریک  
نگفتم هر که بندد بر رخم دل                    به خون خویش غلطد همچو بسمل  
نگفتم شمع رویم چون فروزد                          تو را پروانه ‏وار از غم بسوزد
نگفتم درد هجران را دوا نیست                نگفتم خوب رویان را وفا نیست  
نگفتم هر چه خوانندم دلارام                       کجا آهوى وحشى مى‏ شود رام  
نگفتم باغ وصلم را ثمر نیست                     صبا را در گلستانم گذر نیست  
نگفتم جان دهى در آرزویم                       به بیدارى نخواهى دید رویم  
نگفتم کس در آغوشم نگیرد                             اگر روزى هزاران بار میرد
نگفتم در حریمم ره نیابى                       به عمرى گر سر از فرمان نتابى  
نگفتم گنج من دربسته باشد                طلسم وصل من نشکسته باشد
نگفتم گر لبم یاقوت باشد                       تو را خون دل از وى قوت باشد
نگفتم گرچه دارم درج گوهر                  به سیم و زر تو را نبود میسر  
نگفتم هر که بر لیلى است مفتون             نهد سر سوى صحرا همچو مجنون  
نگفتم هر که دارد شور شیرین                دهد از کف به تلخى جان به شیرین  
نگفتم تیغ ابرو تیز دارم                        به مژگان خنجر خونریز دارم  
نگفتم گیسوانم چون کمند است                به هر تارش هزاران دل به بند است  
نگفتم گوهر ناسفته دارم                         نگفتم غنچه نشکفته دارم  
وصال چون منى آسان نباشد                        بهاى وصل من جز جان نباشد
چو درّم، گوهرى در یم نباشد              به بوى من گل مریم نباشد
کلید گنج من در دست کس نیست            به دست افشار سیمم دسترس نیست  
نخوره زخمى از سوزن حریرم            نشستنگاه کس نبود سریرم  
گلى دارم ز گلشن نا شکفته                ز چشم عندلیب او را نهفته  
دماغ بلبل از وى گر شود تر                 ز منقارش چکد خون کبوتر  
در این درج صدف شاخى ز مرجان                   نچینى تا نبخشى گوهر جان  
بسى کردم پریشان خاطر جمع                بلورین لاله‏ام را کس نزد شمع  
در این نخجیر صیادان دویدند                  نشان جز از سم آهو ندیدند
به دامان گر چه دارم مهره مار                  مکن باور که گردم با کسى یار  
در این سوداى صافى راه خود گیر                         نکو نبود نمودن آب در شیر
مشو راضى مرا در روسیاهى             که ننگ است آب حیوان را ز ماهى
جلاى گوهرم گر چه ز لعل است                 بسى دلها در این آتش چو نعل است  
فراوان کشته بینم، بر در خویش                 نبینم زان میان، کس همسر خویش
نتابد با شعاع نور مهتاب                       به چشم کس فروغ کرم شب تاب
هوا خواه من اکنون شهریارى است             که شور عشق او در هر دیارى است  
جهانى گر چه باشد در کمندش                   ز موى خویش کردم پاى بندش
بسى شهزاده را چون ماه کنعان                         رخم افکنده در چاه زنخدان
بسى دلداده را چون سرو آزاد                    به طنازى ز محنت کردم آزاد
سعادت گر بود از بخت مسعود                    به مجمر سوزم از دلها بسى عود
شود گر لعل سرمستم شکرریز           شکرگیرم ز دست و کام پرویز
ز لب شکر به پستان شیر دارم                   دل خسرو و شیرین سیر دارم
نه آن مرغم که بنشینم به هر شاخ          نه آن شاهد که جا گیرم به هر کاخ
من آن ماهم که با شاهم نشست است                کمند صید شاهانم به شست است
نه هر مرغى نشیند بر گل من                    نه هر بادى وزد بر سنبل من
نه آن مرغم که کس آرد به رامم                     نه آن آهو که بتوان کرد رامم
نه آن بازم که بنشینم به هر دست            نه آن هدهد که باشم دم بدم مست
نه آن آهو که آهو را کنم صید                   نه آن آهو که در دام آید از کید
عبیر از موى عنبر فام ریزم                          ز لب، شه را به شکر ک
 

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: