دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

                                                    سیل‌آباد

از زمانی‌که شده جای به سیل‌آبادم                        راستی دامن آسودگی از کف دادم

نرود خاطره‌ی موطن خود از یادم                             فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود دل‌شادم 

                               بنده‌ی عشقم و از هر دوجهان آزادم

خاطرم گشت پریش از ستم اهل نفاق                    تلخ آید اگرم شهد بود خود به مذاق

چه دهد سود پس از خوردن زهرم تریاق                  طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

                               که در این دامگه حادثه چون افتادم

من که در منزل خود مسکن و مأوایم بود                  خالی از محنت و اندوه سر و پایم بود

نه غم حال نه اندیشه‌ی فردایم بود                        من مَلَک بودم و فردوس برین جایم بود

                               آدم آورد در این دیر خراب‌آبادم

عاقبت وسوسه‌ی دیو لعین کارم ساخت                 از ره راست برون برد و به چاهم انداخت

آتش دوری احباب وجودم بگداخت                         کوکب بخت مرا هیچ منجّم نشناخت

                                یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

گشت تا مرغ‌دلم واله و دیوانه‌ی عشق                  به‌سوی دام شدش راهنمون دانه‌ی عشق

عقل را برده ز سر نشئه‌ی پیمانه‌ی عشق              تا شدم حلقه به گوش درِ میخانه‌ی عشق

                               هر دم آید غمی از نو به مبارک‌بادم

وصف اقوام بسی کرد برایم دلدار                          کرد آواره‌ام از زندگی و شهر و دیار

هست شیراز اگر پر ز گل و سرو و چنار                   نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار

                              چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

گاه گویم که مرا بردن این رنج سزاست                  هر که شد تابع زن در خور اینگونه جزاست

خود برآنم که همه علّت و تقصیر مراست                گر خورد خون‌دلم مردمک دیده رواست

                             که چرا دل به جگرگوشه‌ی مردم دادم

شده سرگشته ز چوگان حوادث چون گوی              بخت بدبین که چه سان می‌بردم کوی به کوی

ای نسیم سحر از من تو به آن یار به گوی              سایه‌ی طوبی و دلجویی حور و لب جوی

                             به هوای سر کوی تو برفت از یادم

شده از فرقت احباب طریقی غمناک                     سزد آر آه ازین غم رسدش بر افلاک

دیده‌اش هست زِ نادیدن یاران نمناک                    با سر زلف، سرشک از رخ حافظ کن پاک

                             ور نه این سیل دمادم بکَنَد بنیادم 

                                                                                                        تابستان ۱۳۴۲

زندگی‌نامه مرحوم درویش طریقی را در بخش شاعران و سخنوران مشاهیر دانشنامه نی‌ریز ما بخوانید.

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: