دانشنامه تاریخ نی‌ریز

نوشته‌ها

همزمان با چیره شدن اتابکان فارس بر این سرزمین، طایفهٔ شبانکاره هم در نواحی شرقی فارس که شامل شهرهای: دابگرد و نی‌ریز و ایگ و فرگ می‌شد سلسله‌ای به نام پادشاهان شبانکاره تشکیل دادند که از سال ۴۴۸ تا ۴۵۶ هجری حکومت کردند و پایتخت آنان شهر گشناباد بود و آنان از طوایف کرد پارس بوده‌اند و اکثر مورخان این نسبت را تأیید کرده‌اند.

سلسله نسب شبانکاره را معین‌الدین نطنزی در تاریخ ملوک شبانکاره چنین می‌نویسد: «نظام‌الدین حسن ابن ابراهیم ابن یحیی ابن یوسف ابن یعقوب ابن اسماعیل ابن مهمونه ابن یحیی ابن مبارز ابن ابراهیم ابن محمد ابن اسماعیل ابن مرزبان ابن یزدجرد ابن شهریار ابن خسرو ابن هرمز ابن نوشیروان ابن قباد» و مؤلف مجمع‌الانساب شبانکاره گوید: «که ایشان از اسباط اردشیر ابن بابک‌اند و از نژاد کرد  بوده وبه فارس فرارکرده‌اند و سبب تسمیهٔ ایشان به شبانکاره اشتغال به چوپانی بوده است.»

این که وی گوید که طایفهٔ شبانکاره به فارس فرار کرده‌اند درست نیست زیرا شبانکاره در اصل از مردم پارس بوده‌اند؛ برای این که در گذشته طوایف زیادی از کردان در سرزمین پارس زندگی می‌کرده‌اند. برای مثال ابن بلخی در فارسنامه به آنان اشاره می‌کند و می‌گوید: کردان پارس پنج رم بوده‌اند که هر رم صد هزار حومه بدین تفصیل: رم جیلویه، رم الذیوان، رم اللوالجان، رم الکاریان، رم البازنجان و چندان شوکت که لشکر فارس را بودی از این کردان بودی که سخت بسیار بودند و یکی از شعب طایفهٔ شبانکاره رم البازنجان است که همان طایفهٔ بازرنگی است و مادر اردشیر بابکان از این طایفه بوده.

ملوک شبانکاره پانزده تن بوده‌اند که اولین آن‌ها امیرفضل ابن علی ابن حسن معروف به فضلویه (۴۴۸ تا ۴۵۹) و آخرین آن‌ها ملک رکن الدین حسن (۷۳۵ تا ۷۴۲) بوده است.

شرح حال تنی چند از ملوک شبانکاره را در بخش تاریخ دانشنامه نی ریز ما بخوانید.

این مقاله برگرفته از کتاب “تاریخ پنج هزار ساله ایران" است که مطابق اجازه نامه رسمی انتشارات آرون در دانشنامه نی‌ریز ما بازنشر می‌شود.

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: