دانشنامه مشاهیر نی‌ریز

نوشته‌ها

           غنچه‌ی نورسته

آن که بر قتلِ منِ خسته کمر بسته تویی

آن که جان را سپرِتیغِ بلا کرده منم

آن که پیمانِ مودّت همه بشکسته تویی

آن که بر عهد تو همواره وفا کرده منم

آن که خندان شده چون غنچه‌ی نورسته تویی

آن که از گریه به رُخ دجله رها کرده منم

آن که از هر غم و دردی به جهان رسته تویی

آن که عادت به غم و رنج و عنا کرده منم

آن که بی‌یادِ منِ دلشده بنشسته تویی

آن که هر صبح و مساء بر تو دعا کرده منم

آن که از مهرِ «فروتن» شده دل‌خسته تویی

آن که از عشقِ تو این نغمه به پا کرده منم

مستِ مدهوش

می‌گفت رباخوری به مستی مدهوش

کای فاسق و فاجر،‌ این همه خمر منوش

گفتا تو مرا فاسق و فاجر خوانی

لیکن به گناه خود گذاری سرپوش

دار بقا

این چه شوری‌ست خدایا که فتاده به سرم

این چه عشقی‌ست که از هستی خود بی‌خبرم 

این چه دردی‌ست که درمان نپذیرد در طب

این چه سوزی‌ست که افکنده شرر بر جگرم 

بارها با دل دیوانه نصیحت کردم

گفت بیهوده مده پند، که من کور و کرم

در همان دفعه‌ی اول که بدیدم او را

روز و شب گشته مجسم رخش اندر نظرم 

هر چه را می‌شنوم صحبت زیباییِ اوست

هر چه بینم همه را جلوه‌ی او می‌نگرم 

ترسم آخر نرسد دست «فروتن» به وصال

پیش از آن دم به سوی دار بقا ره سپرم

رنج بی‌شمار

دی بلبلی زار و نزار، دیدم به طرف مرغزار

می‌گفت هر دم آن هزار، آه از فراق روی یار

گاهی زِ هجران در گله، گه در فغان و ولوله

گه  از شعف در هلهله، در عین وصل امّا فگار

طرف چمن مأوای او، اندر بر گل جای او

وز سوز دل آوای او، رفت از دلم صبر و قرار

گفتم به او کای عندلیب! اکنون که شد وصلت نصیب

بهر چه هستی ناشکیب، گریان چرایی زار زار

گفتا مرا گُل خوار کرد، بی‌عزّ و بی‌مقدار کرد

پیوند  با  اغیار کرد،  بر جای من بگزید خار

آتش به جان افروختم، از سوز هجران سوختم

تا عشق گُل آموختم، گُل گشته با اغیار یار

گفتم که ای شوریده جان! در این گلستان جهان 

خار است با گُل توامان، گنج است و رنج بی‌شمار

این زندگی درد است و غم، آلوده‌ی جور و ستم 

اول فنا آخر عدم، شرمندگی پایان کار 

مهر و وفا چون کیمیاست، صدق و صفا همچون هماست

حرف سعادت هم  خطاست، این است گیتی را مدار

بس کن «فروتن» از سخن، کم‌گو حدیث ما و من 

تا بوده ‌این دهر کهن، با کس نداده اختیار

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: