دانشنامه نی‌ریز و دفاع مقدس

نوشته‌ها

حاج آقا بنایی در مورد عشق و شور و عرفان رزمندگان چنین می‌گوید‌:

من همیشه یک مطلبی راجع به خیلی از دوستان رزمنده شهادت داده‌ام و الآن هم با جرأت بر آن شهادت پایبند هستم و آن تطبیق روحیه این عزیزان با دعایی است از حضرت سجاد‌ (ع) که نقل شده است. امام (ع) در شب ۲۷ ماه مبارک رمضان مطابق با آنچه که مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح‌الجنان ذکر کرده است، از اول تا آخر شب این دعا را می خواندند و تکرار می کردند: اللهم ارقنیالتجافی عن دار الغرور و الا نا به الی دارالخلود و الا ستعدد للموت قبل حلول الفوت ۱‌.

خدایا دوری گزیدن از خانه‌ی غرور و فریب و بازگشت به سوی خانه‌ی جاودان وآماده شدن برای مرگ، پیش از رسیدن آن را‌، روزیم کن‌. این " تجافی " را اگر بخواهیم خیلی ساده معنایش کنیم بدین معنی است که اگر کسی یک رکعت به نماز دیر برسد وقتی که امام جماعت دارد تشهد می‌خواند این فرد نیم خیز می نشیند‌، به این نیم خیز نشستن می گویند تجافی، یعنی اصلا" به زمین نچسبیده و آماده است تا بحول الله بگویند و برخیزد. انصافا" بچه‌های ما در جنگ بسیار‌شان در این حال زندگی می‌کردند و حقیقتا" مثل حکم آدمی که دیر رسیده و در تشهد نیم خیز است منتظر بودند که صدای دوست بیاید و لبیک بگویند و بروند‌. من با توجه به این حال بود که معمولا" به دوستان در شهرها، به خلایق و به بعضی‌ها که دل این بچه‌ها را می‌شکستند می‌گفتم : دوستان اگر این بچه‌ها یک روز‌، دو روز‌، یا یک هفته به مرخصی آمدند مهمان شما هستند. آنها نیامده اند که بمانند‌، اینها مهمان شما هستند‌، دل اینها را نشکنید. اینها بر می‌گردند و می‌روند آنها در حال تجافی هستند. بالاخره از این عالم شما می روند. چون نمی‌خواهند بمانند. و حقیقتا" هم همین طور بود. بطوری که هر وقت یاد ‌‌آن حالتها ‌‌می‌افتم با تمام وجود‌، پوست‌، گوشت‌، استخوان‌، قلب و مغز ، رگ و پی و تمام اعضاء و جوارح در مقابل آن روحیه‌ها ، احساس حقارت و شرمندگی می‌کنم، که آنها اینطوری بوده اند‌، اینطور حالی داشتند‌، مطابق آن حالی که در دعای امام سجاد (ع) آمده است .

نام:
ايميل:
وب:
شماره امنيتي: